Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς
Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς, πολύ καιρό μετά τον θάνατό του.Στις 19 Οκτωβρίου 2008.
Τη ημέρα εκείνη 1,8 εκατομμύρια Νεοϋορκέζοι σηκώθηκαν απ’ τα κρεβάτια τους πεινασμένοι. Ένας στους δέκα κατοίκους της πόλης γύρω απ’ το Μανχάταν βγήκε στους δρόμους από νωρίς για να προλάβει μια θέση στην ουρά για το μεσημβρινό συσσίτιο.
«Ντέιλι Νιουζ» της ίδιας ημερομηνίας, τοπική εφημερίδα της Νέας Υόρκης, ριπόρτ: «Πολλοί από όσους τώρα συνωθούνται στις ουρές με τους χόμλες και τους υπόλοιπους ξεγραμμένους ανήκαν ως χθες στη μεσαία τάξη.
Τώρα περιμένουν για συσσίτιο στις ουρές -ουρές μες στο Μανχάταν-, που θυμίζουν τις πιο θλιβερές στιγμές της Σοβιετικής Ένωσης»...
Πηγή του ρεπορτάζ: η Τράπεζα Τροφίμων της Νέας Υόρκης.
Μια Τράπεζα σε διαρκή κρίση. Αντιθέτως με την κρίση των υπολοίπων Τραπεζών, για την οποίαν κάνουμε ό,τι μπορούμε να είναι όσο γίνεται πιο βραχεία, πιο σύντομη.
Φλας μπακ.
Ιούλιος του 2009.
Τω μηνί εκείνω τα κουπόνια τροφίμων που έπρεπε να εκδίδονται ώστε να μην λιμοκτονήσουν Αμερικανοί πολίτες άγγιξαν τον αριθμό των 29.000.000!
Ουδείς ακόμα ομιλούσε για κρίση.
Η κρίση δεν άργησε, όταν η πείνα απειλούσε 29.000.000 Αμερικανούς (εκ των οποίων τα δύο τρίτα γυναίκες και παιδιά), αλλά όταν έκαναν «κλατς» τα παράγωγα.
Ο συναγερμός δεν ήχησε τριάντα χρόνια τώρα, που κάθε δευτερόλεπτο πεθαίνει αύξων αριθμός παιδιών από πείνα-δίψα-μόλυνση-αρρώστιες-πόλεμο, αλλά μόλις άρχισαν να εξαερώνονται τα λεφτά αυτών που τα σκοτώνουν.
Σεπτέμβριος του 2009, ώρα 06:15 μ.μ., Βαγδάτη -στα παπάρια μας τι γίνεται στη Βαγδάτη, αυτός ο πόλεμος έχει αρχίσει να ’χει μεγαλύτερο κόστος από τα κέρδη που αποφέρει-, φωτογραφίες με γιάπηδες στους δρόμους της Νέας Υόρκης να κουβαλάνε στο χαρτοκούτι της απόλυσής τους τα μόνα τιμαλφή που τους απέμειναν, την αγωνία των θεών για την τύχη τους.
Μέσα σε έναν μήνα κρίσης συγκεντρώθηκε το αστρονομικό ποσό των 3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων υπέρ Τραπεζών, ώστε να απολυθούν όσο το δυνατόν λιγότεροι εργάτες γίνεται, να χάσουν τα μαγαζιά τους όσο το δυνατόν λιγότεροι μαγαζάτορες γίνεται, και να μην ξεπεράσει τέλος πάντων το κόστος της κρίσης το ανθρωπίνως υποφερτό - τις συνήθεις και λελογισμένες απώλειες που δεν θα προκαλούσαν την προσοχή ενός δελτίου ειδήσεων.
Φλας φόργουρντ.
Οκτώβριος, 21, του κατ’ ευφημισμόν «σωτηρίου» έτους 2008.
Ο νεοφιλελευθερισμός απέθανεν. Ζήτωσαν οι φιλελεύθεροι! (Οι οποίοι ανέλαβαν να λύσουν το πρόβλημα που δημιούργησαν.)
***
Ο εδώ και πολλά χρόνια νεκρός Ιβάν Ντενίσοβιτς κούνησε βαριεστημένα το κεφάλι του και συνέχισε να χαράζει το όνομά του σε έναν από τους κορμούς που θα φορτώνονταν εκείνη την ημέρα παίρνοντας την άγουσα για κάποια από τις κατασκευές στον έξω κόσμο.
Ίσως κάποιος από τους εργάτες που έχτιζαν τον νέο, γενναίο, θαυμαστό κόσμο των Σοβιέτ διάβαζε το όνομα του Ιβάν Ντενίσοβιτς, ίσως καταλάβαινε, ίσως υποψιάζονταν - ποιος ξέρει; Οι κρατούμενοι έχουν πάντα την ίδια ελπίδα με εκείνην που είχαν οι ναυαγοί σε αλλοτινούς καιρούς, όταν σφράγιζαν μηνύματα μέσα σε μπουκάλια και τα έριχναν στο πέλαγος...
Συνήθως ανεπίδοτα.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ο ¶νθρωπος Που Γελά, αφηρημένος στην αρχή, κατάπληκτος στη συνέχεια, διαπίστωνε ότι από την οθόνη του οι Τράπεζες συνέχιζαν ακάθεκτες να προτείνουν στους ήδη διά βίου χρεωμένους πολίτες κι άλλα δάνεια, κι άλλες κάρτες κι άλλα «φιλικά προϊόντα»...!
Δεν θύμωσε. Πριν και μετά τις ειδήσεις, διαφημίσεις - αυτή είναι η τάξη των πραγμάτων. Τα βιβλία κουράστηκαν πια, φίλε μου - η ανθρώπινη κωμωδία έχει γραφεί χίλιες φορές, σε τι θα ωφελούσε να γραφεί ακόμα μία παραπάνω;
«Ποτέ δεν ξέρεις» μουρμούρισε ο Ιβάν Ντενίσοβιτς, κι ο ¶νθρωπος Που Γελά συνέχισε να χαράζει το όνομά του πάνω στο ατέλειωτο χαρτί του κόσμου...
Στάθης Σ.